مسیریابی در شبکه تحمل تاخیر

مسیریابی در شبکه های با تحمل تأخیر ، خود به توانایی حمل و نقل یا مسیریابی داده ها از مبداء به مقصد مربوط می شود ، که یک توانایی اساسی است که همه شبکه های ارتباطی باید از آن برخوردار باشند. شبکه های تحمل تاخیر و تحمل (DTN) به دلیل عدم اتصال آنها مشخص می شوند و منجر به عدم وجود مسیرهای انتهایی به انتها می شوند. در این محیط های چالش برانگیز ، پروتکل های مسیریابی ad hoc محبوب مانند AODV [1] و DSR [2]در برقراری مسیرها موفق نیستند این به این دلیل است که این پروتکل ها سعی در ایجاد مسیر کامل دارند و پس از برقراری مسیر ، داده های واقعی را هدایت می کنند. با این حال، هنگامی که لحظه مسیرهای پایان به پایان دشوار یا غیر ممکن برای ایجاد، پروتکل های مسیریابی باید به یک رویکرد را "فروشگاه و رو به جلو" [ نیازمند منبع ] ، که در آن داده ها به صورت تدریجی منتقل شده و ذخیره شده در سراسر شبکه به این امید که آن را در نهایت رسیدن به مقصد [3] [4] [5] یک تکنیک متداول که برای به حداکثر رساندن احتمال انتقال پیام با موفقیت استفاده می شود ، تکرار کپی های زیادی از پیام به امید این است که فرد در رسیدن به مقصد خود موفق شود. [6]

فهرست

ملاحظات مسیریابی [ ویرایش ]

بسیاری از ویژگی های پروتکل های DTN وجود دارد ، از جمله مسیریابی ، باید مورد توجه قرار گیرد. اولین نکته این است که اگر اطلاعات مربوط به مخاطبین آینده به آسانی در دسترس باشد. به عنوان مثال ، در ارتباطات بین سیاره ای ، بسیاری از اوقات سیاره یا ماه دلیل ایجاد اختلال در تماس است و مسافت زیاد علت تاخیر در برقراری ارتباط است. با این حال ، با توجه به قوانین فیزیک ، می توان آینده را از نظر زمانی که مخاطبین در دسترس خواهند بود و مدت زمان ماندگاری آنها پیش بینی می شود ، پیش بینی کرد. این نوع مخاطبین به عنوان مخاطبین برنامه ریزی یا پیش بینی شده شناخته می شوند . [7] برعکس ، در شبکه های بازیابی فاجعه محل آینده اشخاص ارتباط دهنده ، مانندممکن است پاسخ دهندگان اضطراری شناخته نشوند. این نوع مخاطبین به عنوان مخاطبین متناوب یا فرصت طلب شناخته می شوند .

نکته دوم اینکه آیا می توان از تحرک سوءاستفاده کرد و اگر هم باشد ، کدام گره ها متحرک هستند. سه مورد عمده وجود دارد که سطح تحرک در شبکه را طبقه بندی می کند. اول ، ممکن است که هیچ موجودیت سیار وجود نداشته باشد. در این حالت ، مخاطبین فقط بر اساس کیفیت کانال ارتباطی بین آنها ظاهر می شوند و از بین می روند. به عنوان مثال ، در شبکه های بین سیاره ای ، اشیاء بزرگ در فضا ، مانند سیارات ، می توانند گره های ارتباطی را برای مدت زمانی مشخص مسدود کنند. دوم ، ممکن است که برخی ، اما نه همه ، گره های موجود در شبکه متحرک باشند. این گره ها ، که بعضاً به عنوان Data Mules نیز گفته می شوند ، [8] [9]برای تحرک آنها مورد سوء استفاده قرار می گیرند. از آنجا که آنها منبع اصلی برقراری ارتباط گذرا بین دو گره غیر همسایه در شبکه هستند ، یک مسیریابی مهم برای چگونگی توزیع صحیح داده ها در بین این گره ها است. سوم ، ممکن است اکثر قریب به اتفاق ، گرنه همه ، گره های موجود در شبکه متحرک باشند. در این حالت ، یک پروتکل مسیریابی به احتمال زیاد در طول فرصت های ارتباط با گزینه های بیشتری در دسترس خواهد بود ، و ممکن است مجبور به استفاده از هر یک نباشد. [3] [10] [11] [12] نمونه ای از این نوع شبکه یک شبکه بازیابی فاجعه است که در آن همه گره ها (بطور کلی مردم و وسایل نقلیه ) متحرک هستند. [13] مثال دوم یک شبکه وسایل نقلیه است که در آن اتومبیل های موبایل ، کامیون ها و اتوبوس ها به عنوان نهادهای ارتباطی عمل می کنند.[3]

نکته سوم در دسترس بودن منابع شبکه است. بسیاری از گره ها از جمله تلفن های همراه از نظر فضای ذخیره سازی ، میزان انتقال و ماندگاری باتری محدود هستند. ممکن است سایرین مانند اتوبوس های موجود در جاده محدود نباشند. پروتکل های مسیریابی می توانند از این اطلاعات استفاده کنند تا به بهترین نحو تعیین شود که چگونه پیام ها باید منتقل و ذخیره شوند تا منابع محدودی را تحت تأثیر قرار دهند. از آوریل 2008 ، اخیراً جامعه علمی مدیریت منابع را در نظر گرفته است ، و این هنوز هم یک بخش فعال تحقیقاتی است.

مسیریابی طبقه بندی پروتکل [ ویرایش ]

در حالی که بسیاری از ویژگی های پروتکل های مسیریابی وجود دارد ، یکی از فوری ترین راه های ایجاد یک طبقه بندی بر اساس اینکه آیا پروتکل ماکت های پیام ایجاد می کند یا خیر ، وجود دارد. پروتکل های مسیریابی که هیچگاه یک پیام را تکرار نمی کنند ، از نظر مبنای حمل و نقل در نظر گرفته می شوند ، در حالی که پروتکل هایی که پیام های تکراری دارند ، مبتنی بر تکرار در نظر گرفته می شوند. این طبقه بندی ساده اما در عین حال رایج اخیراً توسط Balasubramanian و همکاران استفاده شده است. برای طبقه بندی تعداد زیادی پروتکل مسیریابی DTN. [10]

هر رویکرد و مزایا و معایبی برای هر رویکرد وجود دارد ، و رویکرد مناسب برای استفاده احتمالاً به سناریوی مورد نظر بستگی دارد. رویکردهای مبتنی بر ارسال به طور کلی از منابع شبکه بیهوده استفاده می کنند ، زیرا تنها یک نسخه واحد از یک پیام در ذخیره سازی در شبکه در هر زمان معین وجود دارد. [7] [14] علاوه بر این ، وقتی مقصد پیام را دریافت می کند ، هیچ گره دیگری نمی تواند یک کپی داشته باشد. این امر نیاز به مقصد را برای ارائه بازخورد به شبکه از بین می برد (به جز مواردی که شاید تأییدیه های ارسال شده به فرستنده ارسال شود) ، برای نشان دادن حذف نسخه های برجسته. متأسفانه ، رویکردهای مبتنی بر ارسال امکان نرخ تحویل پیام کافی در بسیاری از DTN ها را نمی دهد. [11]از طرف دیگر پروتکل های مبتنی بر تکرار ، نرخ تحویل پیام را بیشتر می کنند ، [3] از آنجا که چندین نسخه در شبکه وجود دارد و فقط یک (یا در برخی موارد ، مانند رمزگذاری پاک کردن ، چند مورد) باید به مقصد برسند. با این وجود ، تجارت اینجاست که این پروتکل ها می توانند منابع شبکه با ارزش را هدر دهند. [12] علاوه بر این ، بسیاری از پروتکل های مبتنی بر سیلاب ذاتاً مقیاس پذیر نیستند. برخی از پروتکل ها ، مانند Spray و Wait ، [11] سعی دارند با محدود کردن تعداد تکرارهای احتمالی یک پیام داده شده ، سازش کنند.

توجه به این نکته حائز اهمیت است که اکثریت قریب به اتفاق پروتکل های مسیریابی DTN مبتنی بر اکتشافی و غیر بهینه هستند. این امر به دلیل بودن بهینه بودن ، در حالت کلی DTN ، NP-hard است . [10] به طور خاص " الگوریتم های آنلاین بدون دانش کامل در آینده و با قدرت محاسباتی نامحدود ، یا الگوریتم های محاسباتی محدود با دانش کامل در آینده ، می توانند به طور دلخواه از حد مطلوب فاصله بگیرند". [10]

مسیریابی مبتنی بر تکرار [ ویرایش ]

تکرار پروتکل های مبتنی بر اخیرا توجه زیادی در جامعه علمی به دست آمده، به عنوان آنها می توانند برای تحویل پیام نسبت قابل ملاحظه ای بهتر از پروتکل های مبتنی بر حمل و نقل اجازه می دهد. این نوع پروتکل های مسیریابی امکان تکرار پیام را می دهند. به طور کلی به هر یک از ماکت ها و همچنین پیام اصلی ، به عنوان کپی پیام یا ماکت پیام گفته می شود. مشکلات احتمالی مربوط به مسیریابی مبتنی بر تکرار عبارتند از:

تراکم شبکه در مناطق خوشه ای ،
با استفاده از منابع شبکه (از جمله پهنای باند ، ذخیره سازی و انرژی) و
مقیاس پذیری شبکه.

از آنجا که ممکن است منابع شبکه به سرعت محدود شوند ، تصمیم می گیرند که کدام پیام ها برای اولین بار منتقل شوند و کدام پیام ها برای رها کردن نقش های مهم را در بسیاری از پروتکل های مسیریابی بازی می کنند.

مسیریابی اپیدمی [ ویرایش ]

مسیریابی اپیدمی [6] در طبیعت مبتنی بر طغیان است ، زیرا گره ها پیوسته پیام ها را به مخاطبین تازه کشف شده ای که قبلاً نسخه ای از پیام را در اختیار ندارند ، تکثیر و انتقال می دهند. در ساده ترین حالت ، مسیریابی اپیدمی سیل است. با این حال ، از تکنیک های پیشرفته تری می توان برای محدود کردن تعداد انتقال پیام استفاده کرد. مسیریابی اپیدمی ریشه های خود را در تأمین همبستگی پایگاه داده های توزیع شده باقی می گذارد ، و بسیاری از این تکنیک ها ، مانند شایعه سازی ، می توانند به طور مستقیم در مسیریابی استفاده شوند.

پروتکل مسیریابی PRoPHET [ ویرایش ]

مسیریابی اپیدمی به ویژه منابع گرسنه است زیرا عمداً هیچ تلاشی برای از بین بردن تکرارهایی که بعید به نظر می رسد برای بهبود احتمال تحویل پیام ها باشد از بین می برد. این استراتژی در صورتی مؤثر است که برخوردهای فرصت طلبانه بین گره ها کاملاً تصادفی باشد ، اما در موقعیت های واقع بینانه ، برخوردها به ندرت کاملاً تصادفی است. داده های قاطرها (که بیشتر با یک انسان در ارتباط هستند) در یک جامعه حرکت می کنند و بر این اساس تمایل دارند که ملاقات های خاصی را با دیگران داشته باشند. پروتکل مسیریابی احتمالاتی با استفاده از تاریخچه برخورد و انتقال پذیری (پیامبر)پروتکل از الگوریتمی استفاده می کند که تلاش می کند با حفظ مجموعه ای از احتمالات برای تحویل موفقیت آمیز به مقصد شناخته شده در DTN ( پیش بینی های تحویل ) و تکرار پیام ها در هنگام برخوردهای فرصت طلبانه ، از غیر تصادفی بودن برخوردها در دنیای واقعی استفاده کند. به نظر می رسد این پیام شانس بهتری برای ارائه آن دارد. این استراتژی برای اولین بار از سال 2003 در مقاله ای ثبت شد. [15]

از الگوریتم تطبیقی برای تعیین پیش بینی های تحویل در هر قاطر استفاده می شود. پیش بینی های تحویل Mule M P ( M ، D ) را برای هر مقصد شناخته شده D ذخیره می کند . اگر قاطر دارای ارزش پیش بینی برای یک مقصد ذخیره نمی P ( M ، D ) فرض شده است به صفر باشد. پیش بینی های تحویل مورد استفاده توسط هر قاطعه در هر برخورد فرصت طلبانه طبق سه قانون محاسبه می شود:

وقتی که قاطر M برخورد یکی دیگر از قاطر E ، قابل پیش بینی برای E افزایش می یابد:
P ( M ، E ) جدید = P ( M ، E ) قدیمی + (1 - P ( M ، E ) قدیمی ) * L برخورد که در آن L برخورد است یک شروع اولیه.
پیش بینی ها برای همه مقصد D به غیر از E ، "سن" است:
P ( M ، D ) new = P ( M ، D ) old * γ K در جایی که γ ثابت پیری است و K تعداد واحدهای زمانی است که از آن زمان سپری شده است آخرین پیری
پیش بینی ها بین M و E رد و بدل می شوند و ویژگی پیش بینی پذیری گذرا برای به روزرسانی پیش بینی مقصد D استفاده می شود که E دارای یک P ( E ، D ) است با این فرض که M احتمالاً E را دوباره برآورده کند:
P ( M ، D ) new = P ( M ، D ) old + (1 - P ( M ، D ) old ) * پ( M ، E ) * P ( E ، D ) * β جایی که β یک مقیاس گذاری است.

این پروتکل در اجرای مرجع که توسط گروه تحقیقاتی IRTF DTN نگهداری می شود گنجانیده شده است و نسخه فعلی در RFC 6693 ثبت شده است . این پروتکل در موقعیت های دنیای واقعی در طول پروژه Sámi Network Connectivity (SNC) ترسیم شده است و در طول پروژه چارچوب 7 برنامه اتحادیه اروپا شبکه سازی برای ارتباطات به چالش کشیده ارتباطات (N4C) تهیه شده است .

MaxProp [ ویرایش ]

MaxProp [3] در دانشگاه ماساچوست ، آمرسست توسعه یافت و تا حدودی توسط دارپا و بنیاد ملی علوم تأمین شد . مقاله اصلی در کنفرانس IEEE INFOCOM 2006 یافت می شود. MaxProp در طبیعت مبتنی بر طغیان است ، به این ترتیب که اگر تماسی پیدا شود ، تمام پیامهایی که توسط مخاطب در دسترس نیستند سعی در تکثیر و انتقال دارند. هوش MaxProp به این نتیجه می رسد که پیام ها ابتدا باید منتقل شوند و کدام پیام ها ابتدا باید رها شوند. در اصل ، MaxProp یک صف مرتب شده را حفظ می کند بر اساس مقصد هر پیام ، با توجه به احتمال برآورد مسیر گذار آینده به آن مقصد ، سفارش داده می شود.

هسته MaxProp [ ویرایش ]

برای به دست آوردن این احتمال برآورد شده از مسیر ، هر گره برداری از اندازه را حفظ می کند $n-1$ (جایی که $ن$ تعداد گره های موجود در شبکه) متشکل از احتمال گره برای مواجهه با هر یک از گره های دیگر شبکه است. هر یک از $n-1$ عناصر موجود در بردار ابتدا تنظیم می شوند $\ displaystyle {\ frac {1} {| n | -1}}$ ، به این معنی که گره به همان اندازه احتمال دارد که هر گره بعدی را برآورده کند. وقتی گره با گره دیگری ملاقات کند ، $ج$ $j ^ \ متن {هفتم$ عنصر وکتور آن با 1 افزایش یافته است ، و سپس کل بردار عادی می شود به گونه ای که مجموع همه مدخل ها به 1. اضافه می شوند. توجه داشته باشید که این مرحله کاملاً محلی است و نیازی به انتقال اطلاعات مسیریابی بین گره ها ندارد.

وقتی دو گره برآورده می شوند ، ابتدا بردارهای احتمال ملاقات گره تخمین زده می شوند. در حالت ایده آل ، هر گره از هر گره دیگر یک بردار به روز خواهد داشت. با استفاده از این بردارهای n ، گره می تواند کوتاهترین مسیر را از طریق جستجوی عمق اول محاسبه کند که در آن وزنه های مسیر احتمال وقوع پیوند را نشان می دهند (توجه داشته باشید که این 1 منفی مقداری است که در بردار مناسب یافت می شود). این وزن های مسیر برای تعیین هزینه کل مسیر جمع می شوند و در تمام مسیرهای ممکن به مقصد مورد نظر محاسبه می شوند (مقصد برای همه پیامهایی که در حال حاضر در حال برگزاری هستند). مسیری با کمترین وزن به عنوان هزینه آن مقصد خاص انتخاب می شود. سپس پیام ها با هزینه مقصد سفارش داده می شوند و به همان ترتیب منتقل می شوند.

اضافات MaxProp [ ویرایش ]

در رابطه با مسیریابی هسته ای که در بالا توضیح داده شد ، MaxProp مکانیسم های مکمل بسیاری را ایجاد می کند که هر یک به نسبت ارسال پیام به طور کلی کمک می کند. ابتدا ، تأییدها توسط گرههایی که با موفقیت یک پیام دریافت می کنند به شبکه تزریق می شوند (و مقصد نهایی آن پیام هستند). این تأییدها هشدارهای 128 بیتی از پیام است که به شبکه ریخته می شوند و به گره ها دستور می دهند نسخه های اضافی پیام را از بافرهای خود حذف کنند. این به فضای آزاد کمک می کند تا پیام های برجسته هر چند وقت یکبار از بین نروند. دوم ، به بسته های با تعداد کم هاپ اولویت بیشتری داده می شود. این به ترویج تکرار سریع پیام سریع کمک می کند تا پیام های جدید " شروع سر " شود"بدون این سر شروع ، پیام های جدیدتر می توانند به سرعت توسط پیام های قدیمی گرسنه شوند ، زیرا به طور کلی تعداد پیام های جدید کمتر در شبکه وجود دارد. سوم ، هر پیام" لیست هاپ "را نشان می دهد که گره هایی را که قبلاً از آنها بازدید کرده است را نشان می دهد تا اطمینان حاصل شود که یک گره را دوباره مرور نمی کند.

RAPID [ ویرایش ]

RAPID ، [10] که مخفف پروتکل تخصیص منابع برای مسیریابی DTN Intentional DTN است ، در دانشگاه ماساچوست ، آمرست توسعه یافت. این نخستین بار در انتشارات SIGCOMM 2007 ، DTN Routing به عنوان یک مشکل تخصیص منابع معرفی شد . نویسندگان RAPID به عنوان یک فرض اساسی استدلال می کنند که الگوریتم های مسیریابی پیشین DTN اتفاقاً معیارهای عملکرد را تحت تأثیر قرار می دهد ، از جمله میانگین تأخیر و نسبت ارسال پیام. هدف RAPID تأثیر عمدی از یک متریک مسیریابی واحد است. در زمان انتشار ، به RAPID ابداع شده است تا عمداً یکی از سه معیار را به حداقل برساند: تأخیر متوسط ، مهلت های از دست رفته و حداکثر تاخیر.

پروتکل RAPID [ ویرایش ]

هسته پروتکل RAPID حول مفهوم یک عملکرد کاربردی استوار است. یک تابع ابزار یک مقدار ابزار را اختصاص می دهد ، $U_ {من$ ، به هر بسته $من$ ، که بر اساس بهینه سازی متریک استوار است. $U_ {من$ به عنوان سهم مورد انتظار از بسته تعریف شده است $من$ به این متریک RAPID ابتدا بسته هایی را تکرار می کند که به صورت محلی منجر به بیشترین افزایش ابزار می شود. به عنوان مثال ، فرض کنید متریک برای بهینه سازی میانگین تأخیر است. تابع ابزار تعریف شده برای متوسط تاخیر است $\ displaystyle U_ {i} = - D (i)$ در اصل منفی میانگین تأخیر است. از این رو ، پروتکل بسته ای را تکرار می کند که منجر به بیشترین کاهش تأخیر می شود. RAPID مانند MaxProp مبتنی بر سیل است و بنابراین در صورت اجازه منابع شبکه سعی در تکثیر همه بسته ها خواهد کرد.

پروتکل کلی از چهار مرحله تشکیل شده است:

اولیه سازی: برای کمک به برآورد ابزارهای بسته ، ابرداده مبادله می شود.
تحویل مستقیم: بسته های تعیین شده برای همسایگان فوری منتقل می شوند.
Replication: بسته ها بر اساس ابزار حاشیه ای همانند سازی می شوند (تغییر در ابعادی بیش از اندازه بسته است).
خاتمه: پروتکل هنگامی که مخاطبین خراب می شوند یا همه بسته ها تکرار می شوند ، به پایان می رسد.

اسپری و صبر کنید [ ویرایش ]

Spray and Wait یک پروتکل مسیریابی است که سعی در بدست آوردن مزایای نسبت تحویل مسیریابی مبتنی بر همانند سازی و همچنین مزایای استفاده کم از منابع از مسیریابی مبتنی بر ارسال دارد. اسپری و وایت توسط محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی ساخته شد . این نخستین بار در کنفرانس 2005 ACM SIGCOMM با انتشار "اسپری و صبر کنید: یک طرح مسیریابی کارآمد برای شبکه های تلفن همراه متناوب" ارائه شده است. Spray و Wait با تعیین یک حد بالایی دقیق بر تعداد نسخه های مربوط به هر پیام مجاز در شبکه ، به راندمان منابع می رسند.

بررسی پروتکل Spray and Wait [ ویرایش ]

پروتکل Spray and Wait از دو مرحله تشکیل شده است: مرحله اسپری و مرحله انتظار. هنگامی که یک پیام جدید در سیستم ایجاد می شود ، یک شماره $ل$ به آن پیام وصل شده است که حداکثر کپی های مجاز پیام را در شبکه نشان می دهد. در مرحله پاشش ، منبع پیام وظیفه "پاشش" یا تحویل یک نسخه را به آن داده است $ل$ "رله" مشخص. هنگامی که رله نسخه را دریافت کرد ، وارد مرحله انتظار می شود ، جایی که رله به سادگی آن پیام خاص را نگه می دارد تا اینکه مستقیماً با مقصد روبرو شوید.

نسخه های اسپری و انتظار [ ویرایش ]

دو نسخه اصلی Spray و Wait وجود دارد: وانیل و باینری . این دو نسخه به جز چگونگی چگونه یکسان هستند $ل$ کپی ها می رسند $ل$ گره های مجزا در مرحله پاشش. ساده ترین راه برای دستیابی به این هدف ، معروف به نسخه وانیل ، برای منبع است که یک نسخه از پیام را به اولین ارسال کند $L-1$ گره های مجزا که پس از ایجاد پیام با آن مواجه می شوید.

نسخه دوم که به آنها Binary Spray و Wait گفته می شود. در اینجا ، منبع مانند گذشته شروع می شود $ل$ کپی سپس انتقال می یابد ${\ displaystyle \ متن {کف}} (L / 2)$ از نسخه های آن به اولین گره ای که با آن روبرو می شوید. سپس هرکدام از این گره ها نیمی از کل کپی های خود را به گره های آینده که در آن قرار دارند منتقل می کنند که هیچ نسخه ای از پیام ندارند. هنگامی که یک گره در نهایت تمام نسخه های خود را بجز یکی از آنها می دهد ، وارد مرحله انتظار می شود جایی که منتظر یک فرصت انتقال مستقیم با مقصد است. فایده Bary Spray و Wait این است که پیام ها سریعتر از نسخه وانیلی پخش می شوند. در حقیقت ، نویسندگان ثابت می كنند كه دودویی اسپری و انتظار از نظر حداقل تأخیر مورد انتظار در بین تمام طرح های اسپری و وایت ، بهینه هستند ، با فرض اینكه حركت گره IID است .

پروتکل حباب رپ [ ویرایش ]

Bubble Rap [16] ابتدا درک تحرک انسان را در طراحی DTN معرفی می کند. آنها ساختارهای اجتماعی دستگاه ها را مورد مطالعه قرار داده و از آنها در طراحی الگوریتم های ارسال برای شبکه های جیبی جیبی (PSN) استفاده می کنند. با آزمایشاتی از آثار دنیای واقعی ، آنها متوجه می شوند که تعامل انسان از نظر کانون ها و گروه ها یا اجتماعات ناهمگن است. براساس این یافته ، آنها Bubble Rap ، یک الگوریتم حمل و نقل مبتنی بر اجتماعی را پیشنهاد می کنند تا در مقایسه با PROPHET مبتنی بر تاریخ و الگوریتم های SimBet مبتنی بر اجتماعی ، بازده حمل و نقل را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. این الگوریتم همچنین نشان می دهد که چگونه می توان آن را به صورت توزیع شده پیاده سازی کرد ، که نشان می دهد در محیط غیرمتمرکز PSN ها قابل اجرا است.

پروتکل CafRep [ ویرایش ]

CafRep [17] یک پروتکل حمل و نقل و تکثیر کاملاً موضعی با کنترل تراکم و اجتناب برای فعال کردن چارچوب اجتماعی موبایل آگاه از احتقان در DTN های ناهمگن است. CafRep از معیارهای ترکیبی اجتماعی ، بافر و تأخیری برای ارسال پیام پیام آگاه از احتقان و تکثیر استفاده می کند که نسبت تحویل پیام و در دسترس بودن گره ها را به حداکثر می رساند در حالی که در زمان افزایش سطح احتقان ، نرخ تاخیر و از دست رفتن بسته را به حداقل می رساند. در هسته CafRep یک اکتشاف وابسته به محور ابزارهای نسبی ترکیبی قرار دارد که با مدیریت شناسایی و تخلیه بارهای قطعات شبکه و تطبیق نرخ ارسال / ارسال کالا بر اساس پیش بینی منبع و تماس ، امکان استفاده از سیاستهای حمل و نقل و انعطاف پذیری کاملاً سازگار را فراهم می آورد.

RACOD [ ویرایش ]

RACOD: مسیریابی با استفاده از بهینه سازی مورچه ها در DTN [18] یادگیری مسیرها با استفاده از ACO را معرفی می کند و همچنین هوشمندانه تصمیم می گیرد کدام پیام را رها کند و کدام پیام را منتقل کند. در DTN دانش دقیقی از مقصد وجود ندارد و بنابراین ما برای جستجوی مقصد باید پیام ها را در همه جهت پخش کنیم. ACO در سرگردانی و ساختن کوتاهترین مسیر به طور مؤثر کمک می کند. پروتکل از پیام های وزنی به نام مورچه ها برای ساختن کوتاه ترین مسیرها استفاده می کند ، حرکت مورچه ها در ACO را می توان با انتشار پیام هایی که در DTN تکثیر می شوند نقشه کشید و به دنبال مقصد آنها بود. علاوه بر این ، این پروتکل همچنین یک تکنیک بهتر مدیریت بافر را ارائه می دهد ، یک روش مرتب سازی 3 طرفه را ارائه می دهد که به رها کردن پیام های سالخورده یا مخرب کمک می کند و بنابراین ، باعث کاهش سربار بافر می شود.

مسیریابی مبتنی بر حمل و نقل [ ویرایش ]

مسیریابی حالت پیوند تاخیر-تحمل (dtlsr) [ ویرایش ]

DTLSR در اجرای DTN2 BP پیاده سازی شده است و هدف آن تهیه یک راه حل ساده برای مسیریابی حالت پیوند است . [19] با DTLSR، اطلاعیه پیوند دولت به عنوان در ارسال OLSR ، اما لینک هایی که 'پایین' تلقی بلافاصله از نمودار حذف نشده است. در عوض ، پیوندهای 'downed' با افزایش اندازه های آنها تا رسیدن به حداکثر سرعت ، پیروز می شوند که در این مرحله آنها از نمودار حذف می شوند. هدف از این امر این است که باعث شود داده ها در مسیرهایی که قبلاً از آنها پشتیبانی می شدند ، ادامه پیدا کنند به این امید که در آینده دوباره از آنها پشتیبانی شود.

برنامه مسیریابی بسته نرم افزاری (همچنین با مسیریابی نمودار تماس بگیرید) [ ویرایش ]

پروتکل SABR فرمت مسیر تماس با نمودار نمودار است [20] که به دنبال ارائه یک راه حل مسیریابی برای طیف گسترده ای از سناریوها است که شامل اتصال برنامه ریزی شده و کشف شده است. برای رژیم اتصال برنامه ریزی شده ، SABR از "برنامه تماس" تهیه شده توسط مدیریت شبکه که توصیف اتصال فعلی و برنامه اتصال آینده است ، استفاده می کند. SABR سپس تصمیم گیری های ارسال را بر اساس متریک زودرس زمان تصمیم گیری انجام می دهد که در آن بسته های مختلف در نمودار اتصال به زمان متفاوت تغییر مسیر پیدا می کنند. SABR از اطلاعات تماس تاریخی و کشف همسایگان برای رفع مسیریابی از طریق پیوندهای غیر برنامه ریزی شده استفاده می کند. پروتکل SABR توسط کمیته مشورتی سیستم های داده فضایی بصورت استاندارد تنظیم می شود .

مسیریابی غیر تعاونی در شبکه های با تحمل تأخیر [ ویرایش ]

اکثر پروتکل های مسیریابی و تحویل داده برای DTN ها فرض بر این دارند که گره های تلفن همراه با اراده در تحویل داده ها شرکت می کنند ، منابع خود را با یکدیگر به اشتراک می گذارند و قوانین پروتکل های اساسی شبکه را دنبال می کنند. با این وجود ، گره های عقلی در سناریوهای دنیای واقعی دارای تعامل استراتژیک هستند و ممکن است به دلایل مختلف (مانند محدودیت منابع ، عدم علاقه به داده ها یا ترجیحات اجتماعی) رفتارهای خودخواهانه از خود نشان دهند. [21]به عنوان مثال ، در صورتی که یک گره منابع باتری محدود داشته باشد یا هزینه پهنای باند شبکه که توسط اپراتورهای شبکه تلفن همراه تحویل داده می شود زیاد باشد ، تا زمانی که انگیزه های مناسب ارائه نشود ، مایل به انتقال اطلاعات برای دیگران نخواهید بود. در همین حال ، گره های مخرب ممکن است به روش های مختلف به شبکه حمله کنند تا عملکرد طبیعی روند انتقال داده را مختل کنند. به عنوان مثال ، یک دشمن ممکن است پیامهای دریافت شده را رها کند اما معیارهای مسیریابی جعلی یا اطلاعات نادرست را با هدف جذب پیام های بیشتر یا کاهش احتمال تشخیص آن تولید کند. این مسئله زمانی چالش برانگیزتر می شود که برخی از مهاجمان تبانی ، معیارهای خود را برای فریب سیستم های شناسایی حمله تقویت می کنند. با این حال،

منابع

https://en.wikipedia.org/wiki/Routing_in_delay-tolerant_networking

+ نوشته شده در شنبه بیست و سوم فروردین ۱۳۹۹ ساعت 14:31 توسط علی رضا نقش نیلچی |

ریاضیات

آموزش ریاضی